Το επώνυμο ίδιο. Το όνομα όμως τελείως διαφορετικό. Ο ένας Ανδρέας – ο πατέρας, ο άλλος Γιώργος – ο γιος που πήρε το όνομα του παππού του Γεωργίου – πατέρα του Ανδρέα.

Ο πατέρας Ανδρέας έκανε ότι ήταν δυνατόν να υπονομεύσει το κτίριο που έχτιζε η οικογένεια στη προσπάθεια του να κάνει πράξη την κληρονομιά του δικού του πατέρα Γεωργίου ο οποίος αυτό που φοβόταν και απευχόταν ήταν να ευημερούν οι αριθμοί και να δυστυχούν οι άνθρωποι.

Αυτό που προσπάθησε με όλες του δυνάμεις ήταν να ευημερήσουν οι άνθρωποι και να δυστυχήσουν οι αριθμοί.

Και το κατάφερε. Και πολύ καλά μάλιστα.

Ως νέος Μεσσίας πολλαπλασίασε τους δημοσίους υπάλληλους (και τους άρτους τους) δημιουργώντας τόσες θέσεις εργασίας(;) που θα τον ζήλευαν οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι του κόσμου..

Πήρε εκατοντάδες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα και δημιούργησε (ή μάλλον αύξησε) τον ευρύτερο δημόσιο τομέα προκειμένου να ξεκουραστούν και να ευημερήσουν χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι που μέχρι τότε στέναζαν κάτω από τη μπότα του ιδιώτη επιχειρηματία (τον οποίο ενδιέφερε να ευημερήσουν μόνο οι αριθμοί.)

Μείωσε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να χαίρονται τις συντάξεις τους για πολλά-πολλά χρόνια.

Και πολλά-πολλά άλλα που εκτόξευσαν την ευημερία των ανθρώπων στα ύψη και τη δυστυχία των αριθμών στα τάρταρα.

Επειδή όμως όλα τα ωραία πράγματα δεν μπορούν να κρατήσουν πολύ (πόσο μάλλον όταν γίνονται και με δανεικά) το κτίριο άρχισε να καταρρέει.

Και τότε φώναξαν για να τους σώσει το γιο του Ανδρέα, τον Γιώργο, ο οποίος, όπως κάθε σωστός πατροκτόνος  ηγέτης κάνει ακριβώς τα αντίθετα από τον πατέρα του προσπαθώντας απεγνωσμένα να ευημερήσουν οι αριθμοί και (δυστυχώς) να δυστυχήσουν οι άνθρωποι.

ΠΗΓΗ