Η ιδιόρρυθμη νοοτροπία, πού κατέστησε τους Τούρκους ικανούς να διαπράξουν πρωτοφανείς βιαιότητες εις βάρος των συνανθρώπων των πού συνεκλόνισαν και προσέβαλαν ολόκληρη την ανθρωπότητα, οφείλονταν σε τρία πράγματα: στη φύση τους, στις διδασκαλίες του Κορανίου και στο παράδειγμα του Προφήτου. Αυτό ήθελε να ειπεί ο Gladstone όταν μιλούσε για τον «συνδυασμό της φύσεως του Τούρκου και της θρησκείας του».

Αυτό γίνεται καλύτερα κατανοητό, όταν λάβουμε υπ’ όψιν, ότι άλλοι Μωαμεθανικοί λαοί έχουν συμβάλει πάρα πολύ στην πρόοδο και τον πολιτισμό του κόσμου. Οι Άραβες έχουν διακριθεί στην αρχιτεκτονική, στην επι­στήμη, στην ποίηση, στις καλές τέχνες και στα γράμματα. Κατά τη γνώμη του διακεκριμένου εκείνου κληρικού, Canon William Barry, πού διατύπωσε σε ένα άρθρο του στο Περιοδικό «The Nineteenth Centuri and After» (Ο 19ος αιώνας και υστέρα απ’ αυτόν) του Αυγούστου 1919, οι άλλοι Μουσουλμάνοι οφείλουν να καταδικάζουν τους Τούρκους και τις βιαιοπραγίες τους.

Ο Cannon Barry λέγει:

«Οι γνωστικοί Μουσουλμάνοι, αντί να αναλαμβάνουν με ιδιαίτερο ζήλο την υπεράσπιση ενός συστήματος, πού καταδικάστηκε απ’ την ιστορία κι απ’ την πείρα, έπρεπε να καταλήξουν στο να θεωρούν τον Τούρκο όχι σαν ένα «προπύργιο του Ισλαμισμού», αλλά σαν μια κηλίδα στον πολιτισμό τους, σαν μια κατάπτωση απ’ τη δόξα των ενδόξων Χαλιφών τους, ένα σκάνδαλο και μια αδυναμία πού δεν θα έπρεπε να τα ανέχονται πλέον».

Για να υποστηρίξει κανείς τη γνώμη αυτή, δεν έχει παρά να υπενθυμίσει τις ένδοξες εποχές της Βαγδάτης και της Κόρδοβας. Την εποχή του Χαρούν Αλ Ρασίδ η Βαγδάτη ήταν περιώνυμη ως η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου, ένα κέντρο εξευγενισμένου πολιτισμού, παιδείας και καλών τεχνών. Ο μονάρχης αυτός περιγράφεται σαν ένας πού είχε μαζέψει ολόγυρα του μια λαμπρή πλειάδα από ποιητές, νομομαθείς, σοφούς και πνευματώδεις αν­θρώπους. Ο πολιτισμός εκείνος άφησε πίσω του μια φιλολογία, η οποία τον απαθανάτισε — αν και η φιλολογία αυτή τον αναφέρει και σαν μονάρχη πού κάθε νύχτα πλάγιαζε με άλλη γυναίκα, την οποία αποκεφάλιζε το άλλο πρωί.

Και εδώ όμως έχουμε την ίδια παλαιά ιστορία: η Βαγδάτη περιέπεσε σε αφάνεια, όταν περιήλθε κάτω απ’ την κυριαρχία των Τούρκων και την εποχή της τελικής της αλώσεως στα 1638 απ’ τον Σουλτανο Μουράτ τον 4ο, ο μο­νάρχης αυτός έσφαξε τους περισσότερους απ’ τους κατοίκους της, παραβιάζοντας τους ορούς της παραδόσεως.

Οι Μαυριτανοί άφησαν πίσω τους στην Ισπανία αρχιτεκτονικά μνημεία πού αποτελούν μέχρι σήμερα απόλαυση για τον κόσμο: δεν έχουμε παρά ν’ αναφέρουμε μόνο το τέμενος — σήμερα Μητροπολιτικό ναό της Κόρδοβας — και την Αλάμπρα της Γρενάδας. Η περίφημη Άλγεβρα του Ομάρ Καγιάμ έχει γραφεί στην Αραβική γλώσσα και πολλές συμβολές στην επιστήμη και στη φιλολογία δημοσιεύτηκαν αρχικά στην ίδια γλώσσα. Οι Άραβες της Αφρικής περιγράφονται από περιηγητές ως το ευγενέστερο δείγμα του ανθρωπίνου γένους από σωμα­τική άποψη, αλλά «κόμη και ένας τυχαίος τουρίστας πού έφτασε στο Αλγέρι βεβαιώνει το γεγονός αυτό παρατη­ρώντας τους ανθρώπους πού περιπατούν στους δρόμους του. Η διανοητική συμπεριφορά ανάμεσα στον Άραβα και τον Τούρκο περιγράφεται ως εξής απ’ τον Buckhardt:

«Ο Άραβας δείχνει τον χαρακτήρα του, όταν υπερασπίζεται τον φιλοξενούμενο του με κίνδυνο της ζωής του και υποτάσσεται στις αντιξοότητες της τύχης, στην απογοήτευση και στη δυστυχία με την πιό υπομονητική εγκαρτέρηση. Διακρίνεται απ’ τον Τούρκο με τα προτερήματα του οίκτου και της ευγνωμοσύνης. Ο Τούρκος είναι σκληρός, ο Άραβας έχει αγαθώτερο χαρακτήρα, ευσπλαχνίζεται και βοηθεί τον δυστυχισμένο και ουδέποτε λη­σμονεί τη γενναιοδωρία πού του έχει δείξει κάποιος έστω και αν είναι εχθρός».

Χωρίς να έχω εμβαθύνει πολύ στο θέμα αυτό, είμαι πεπεισμένος ότι οι Τούρκοι είναι η μόνη Μωαμεθανική φυλή πού δεν συνέβαλε καθόλου στην πρόοδο του πολιτισμού, ούτε δημιούργησε κάτι, πού, όπως λέγει ο Sir Edwin Pears «ο κόσμος θα ήθελε να διατηρήσει ευχαρίστως». Ήταν πάντοτε κατεστρεπτικοί και ποτέ δημιουργικοί.

Για να κάνουμε αντιληπτό πόσες ανθρώπινες υπάρξεις θα μπορούσαν να έχουν αναπτύξει τέτοιες ιδιότητες θηριωδίας και να έχουν αφήσει τέτοιο ανώτατο όριο σφαγών και για χάρη εκείνων πού πιστεύουν ότι θα μπορού­σε τώρα ν’ αναπτυχθεί ένας πολιτισμός υψηλού επιπέδου από τους ανθρώπους πού απέρριψαν οριστικά τη διδα­σκαλία του Χριστού, ας ρίξουμε ένα βλέμμα συγκρίσεως στις διδασκαλίες του Κορανίου και της Αγίας Γραφής.

Ότι οι διδασκαλίες της Καινής Διαθήκης είναι απέραντα πιό απλές και εξυψωτικές από κείνες του Κορανίου, κανένας δεν μπορεί να το αρνηθεί, όταν κάνει μια σύντομη και προσεκτική συγκριτική μελέτη. Το γενικό πνεύμα του τελευταίου αυτού βιβλίου — και η εξακρίβωση της στα Γερμανικά και στα Σουηδικά και είμαι σε θέση να ειπώ ότι τα λόγια του Χρίστου προσφέρονται σε μετάφραση εξ αιτίας της ουσιαστικής ομορφιάς και αξίας των σκέψεων πού περιέχουν και της έλξεως πού ασκούν επάνω σε κάθε άνθρωπο οιασδήποτε ηλικίας.

Η επί του Όρους Διδασκαλία συγκινεί καταπληκτικά και με τρόπο ακατανίκητο στα Αγγλικά, Γαλλικά η Γερ­μανικά, όπως και στο Ελληνικό πρωτότυπο. Το ίδιο μπορεί να πει κανένας για την Κυριακή Προσευχή και για τα περισσότερα απ’ τα λόγια του Κυρίου. Γι αυτό και όταν ο Χριστιανισμός εξοντώνεται μέσα σε μεγάλες περιοχές της επιφανείας της γης με το σπαθί, με το βούρδουλα, με το τσεκούρι η με τη φωτιά, παρατηρούμε ότι ο κόσμος οπισθοδρομεί και παρακμάζει στις περιοχές εκείνες για μερικές χιλιετηρίδες και ότι τα συμφέροντα του έθνους βλάπτονται ανεπανόρθωτα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ποιος αποκτά την εξουσία στα μέρη εκείνα.

Η Καινή Διαθήκη υποστηρίζει την αγνότητα στη ζωή, και μάλιστα αποκλίνει υπέρ του ασκητισμού. Ο ίδιος ο Χριστός ήταν άγαμος και είχε ακηλίδωτη αγνότητα. Το Κοράνι είναι αισθησιακό στις διδασκαλίες του τόσο σχετι­κά με την παρούσα, όσο και σχετικά με τη μέλλουσα ζωή. Υπόσχεται στον αληθινό πιστό την παραχώρηση παρα­δεισιακών ωραίων γυναικών όταν φθάσει στον άλλο κόσμο. Ποια θα είναι η σχέση των συζύγων αυτού του κόσμου προς τη νέα αυτή ομάδα, είναι κατά το μάλλον και ήττον αβέβαιο. Η διδασκαλία αυτή του Κορανίου ρί­χνει πολύ καθαρό φως στην περιφρονητική θέση, την οποία έχει η γυναίκα στην αντίληψη των οπαδών του Μω­άμεθ.

Ένα τόσο ανώτερο, αγνό και ωραίο ειδύλλιο σαν τη ζωή και το θάνατο του Λόρδου Τέννυσον και της συζύ­γου του δεν είναι δυνατό για μια θρησκεία πού καθιερώνει την πολυγαμία και τα ουράνια «ουρί». Ο ουρανός περι­γράφεται ως έξης απ’ το Κοράνι:

«Εκεί μέσα θα τους υποδεχτούν χαριτωμένες κοπέλλες πού θα κλείνουν τα μάτια τους, ώστε να μην βλέπουν κανέναν άλλον εκτός απ’ τους άνδρες τους, και τις όποιες δεν θα έχει αγγίσει κανένας άνδρας προτύτερα ούτε και κανένα Πνεύμα (Τζιν) και τα χρώματα του προσώπου τους θα είναι σαν εκείνα των ρουμπινιών και των μαργαρι­ταριών».

Σε συνδυασμό με αυτά πού είπαμε παραπάνω πρέπει να έχει κανείς υπ’ όψη του ότι οι Μωαμεθανοί τρέφουν μεγάλο σεβασμό για το Κοράνι και πιστεύουν σ’ αυτό κατά γράμμα. Μέσα στις μεγάλες μάζες τους δεν υπάρχει η προοδευμένη σκέψη και μορφωτική ανάπτυξη, πού θα τους έκαμναν ν’ αντιμετωπίσουν σκεπτικιστικά το ιερό τους βιβλίο, όπως συμβαίνει με τους Χριστιανούς. Όταν ένας Μωαμεθανός πεθαίνει «επί του πεδίου της μάχης» πι­στεύει πραγματικά ότι πηγαίνει κατ’ ευθείαν σ’ έναν ωραίο κήπο, οπού τον περιμένει ένα σμήνος από φιλήδονα θηλυκά πλάσματα.

Σύμφωνα με το Κοράνι το διαζύγιο είναι εύκολο και μπορεί να το επιτύχει ο άνδρας δηλώνοντας άπλα ότι βα­ρέθηκε τη γυναίκα του. Η σύζυγος όμως δεν μπορεί να επιτύχει το διαζύγιο παρά μόνο για σοβαρούς λόγους. Πράγματι ο δεσμός του γάμου στις Μωαμεθανικές χώρες είναι πολύ εύθραυστος. Δεν χρειάζεται ν’ αναφέρει κα­νείς καλύτερο παράδειγμα για την ευκολία του Μωαμεθανικού διαζυγίου από την περίπτωση του διαζυγίου του Τούρκου ηγέτου Μουσταφά Κεμάλ και της συζύγου του. Οι Αμερικανικές εφημερίδες εξήγησαν ότι ο Κεμάλ ο ίδιος απήγγειλε την απόφαση, γιατί τα ιερατικά του καθήκοντα του έδιναν αυτό το δικαίωμα αλλά το γεγονός είναι ότι το διαζύγιο στις Μωαμεθανικές χώρες είναι μια εξαιρετικά απλή υπόθεση τόσο για τους ισχυρούς, όσο και για τους ταπεινούς.

Το Κοράνι διδάσκει αποχή απ’ το κρασί και γενικά οι ευσεβείς Μουσουλμάνοι απέχουν απόλυτα από οινο­πνευματώδη ποτά. Η καλλιέργεια σταφυλιών και η οινοποιία δεν επικρατούν μεταξύ των οπαδών του Μωάμεθ.

Την περιτομή, την αποχή από το χοιρινό κρέας, και την απαγόρευση της κατασκευής αγαλμάτων και των φω­τογραφιών τα έχουν δανειστεί απ’ την Παλαιά Διαθήκη, και ιδιαίτερα απ’ την εντολή «Ου ποιήσεις σε αυτω είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα».

Ούτε ένας στους χίλιους Τούρκους δεν μπορεί να διαβάσει το Κοράνι, γιατί είναι γραμμένο στην αρχαία Αραβική γλώσσα, αλλά η γενική αντίληψη ότι αυτοί είναι οι πιστοί και όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι «σκυλιά και άπιστοι» έχει εντυπωθεί βαθειά στο νου τους, καθώς επίσης και τα λίγα γενικά άρθρα πίστεως πού έχουμε ανα­φέρει παραπάνω. Ο αναλφαβητισμός επικρατεί γενικά μέσα στον Τουρκικό λαό και οι χοτζάδες και κληρικοί τους δεν κάμνουν σπουδαία πράγματα στη σφαίρα της διδασκαλίας παρά μόνο φωνάζουν απ’ τους μιναρέδες «Ο θεός είναι ο θεός και ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης Του». Μολαταύτα όσο διαρκούσαν οι φρικτές ήμερες των σφαγών, της φωτιάς και της λεηλασίας στη Σμύρνη, οι Τούρκοι έψαλλαν με χαρά: «Οι γυναίκες τους θα μείνουν χήρες και τα παιδιά τους ορφανά». Ακούοντας αυτό και συλλογιζόμενος τις χιλιάδες των βρεφών πού γίνονταν ορφανά η έμεναν καταδικασμένα στη δυστυχία και στο θάνατο, δεν μπορούσα να μη θυμηθώ τα λόγια του Κυρίου: «Άφετε τα παιδία ελθείν προς με, διότι τούτων είναι η βασιλεία των ουρανών».

Ο κ. Geddes βεβαιώνει σε μια έκθεση του ότι σε καμιά περίπτωση δεν είχε ιδεί Μουσουλμάνο να δίδει ελε­ημοσύνη σε Αρμένιους, γιατί εθεωρείτο εγκληματική παράβαση για οιονδήποτε Μουσουλμάνο να βοηθεί Αρ­μένιους και ο σκοπός των εκτοπίσεων ήταν «η εξόντωση της φυλής». Οι αρχές της Μουσουλμανικής θρησκείας επιτρέπουν να εκδοθεί μια τέτοια διαταγή σε ένα ολόκληρο έθνος με την βεβαιότητα ότι όλοι θα υπακούσουν σ’ αυτή.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ

Αν και έχουν υπάρξει μεγάλοι Μωαμεθανικοί πολιτισμοί οι όποιοι συνέβαλαν πολύ στην πρόοδο του κόσμου και άφησαν πίσω τους μνημεία άφθαρτα, όμως οι πολιτισμοί αυτοί δεν διήρκεσαν πολύ. Δημιουργήθηκαν χάρη στον βασικά ευγενή χαρακτήρα και την διανοητικότητα των λαών πού τους ανέπτυξαν και ήκμασαν επί ένα σχετι­κά σύντομο χρονικό διάστημα μάλλον «παρά τη θρησκεία τους», παρά «εξ αιτίας αυτής». Και όπως συνέβη με όλες τις θρησκείες, το παράδειγμα πού έδωσε ο ιδρυτής της, άσκησε μεγαλύτερη επιρροή επάνω στους μαθητές του, παρά το βιβλίο του. Όλοι οι Μωαμεθανοί αισθάνονται πολύ βαθύ σεβασμό απέναντι του Προφήτη και πι­στεύουν πώς ακόμα και μια τρίχα απ’ την γενειάδα του έχει θαυματουργική δύναμη.

Τα κυριώτερα γεγονότα της ζωής του και ο χαρακτήρας του γενικά είναι γνωστά σ’ αυτούς. Αυτά τα κυριώτερα γεγονότα θα αναφέρουμε τώρα χωρίς εχθρική προκατάληψη, και χωρίς ανευλάβεια. Τα γεγονότα αυτά είναι αυθεντικά και καλά εξακριβωμένα. Ο αναγνώστης καλείται να τα εξακριβώσει και να κρίνει ο ίδιος αν είναι σω­στά διατυπωμένα ή όχι:

1.  Ο Μωάμεθ ήταν οπαδός της πολυγαμίας.

2.  Αφού έφυγε απ’ τη Μέκκα και πήγε στη Μεδίνα, οπού εγκαταστάθηκε για ένα διάστημα, οργάνωσε και διηύθυνε επιδρομές εναντίον καραβανιών, τα όποια ελήστευε για να γεμίσει το ταμείο του πού ήταν άδειο.

3.  Νίκησε και λεηλάτησε πόλεις για λάφυρα και τις πράξεις του αυτές τις δικαιολόγησε με «αποκαλύψεις».

4.  Διέταξε να αποχωριστούν απ’ τις γυναίκες και τα παιδιά τους οχτακόσιοι αιχμάλωτοι Εβραίοι τους οποίους κατέσφαξε και έρριξε τα σώματα τους σε μια τάφρο, τις δε γυναίκες και τα παιδιά τους πούλησε σαν δούλους.

Αυτή ήταν η πρώτη Μωαμεθανική σφαγή.*

1. Διέτασσε να επιβληθούν απάνθρωπες και θηριώδεις τιμωρίες.**

2. Εξόντωνε τους εχθρούς του με δολοφονίες.

Έχουμε ιδεί παραπάνω πόσο πιστά οι Τούρκοι ακολούθησαν το παράδειγμα αυτό δια μέσου των ετών μετά την άλωση της Κων/πόλεως και υστέρα και ιδιαίτερα οι Νεότουρκοι, αφότου κατέλαβαν την εξουσία. Μολονότι αλλά έθνη Μωαμεθανικού θρησκεύματος έχουν δείξει εξαιρετικά προτερήματα καρδιάς και νου, όμως μια γενική μελέτη σχετικά με τη διάδοση της θρησκείας αυτής απ’ το ξεκίνημα της αποκαλύπτει πολύ καθαρά την επίδραση του παραδείγματος του καθώς και της διδασκαλίας του Προφήτου. Ο κ. Pears πού αναφέραμε παραπάνω λέγει:

«Πραγματικά η ιστορία της Αιγύπτου, της Συρίας και της Μικρας Ασίας περιέχει μια μακρά σειρά σφαγών, οι όποιες ίσως έφτασαν στο μεσουράνημά τους στην Αίγυπτο στα 1354 μ.Χ., οπότε οι Χριστιανοί είχαν διαταχθεί ν’ απαρνηθούν την πίστη τους και να δεχθούν τον Μωαμεθανισμό και επειδή δεν υπέκυψαν θανατώθηκαν».

Ο Adrian Fortescue στο έργο του «Οι μικρότερες Ανατολικές Εκκλησίες» έχει περιλάβει την έξης παράγρα­φο:

«Στα 1389 έλαβε χωράν μια μεγάλη παρέλαση Κοπτών, οι οποίοι είχαν δεχτεί τον Μωαμεθανισμό κάτω απ’ την απειλή της φωτιάς και του θανάτου, μέσα στο Κάιρο. Είχαν μετανοήσει για την αποστασία τους και τώρα επι­θυμούσαν να εξιλεωθούν γι’ αυτή με την αναπόφευκτη συνέπεια να ξαναγυρίσουν στον Χριστιανισμό. Γι’ αυτό ενώ εβάδιζαν, έκαναν γνωστό, ότι πίστευαν στο Χριστό και απηρνούντο τον Μωάμεθ. Τους συνέλαβαν και όλοι οι άνδρες αποκεφαλίστηκαν σε μια μεγάλη πλατεία μπροστά στις γυναίκες. Αυτό όμως δεν τρομοκράτησε τις γυ­ναίκες· έτσι κι αυτές υπέστησαν το μαρτύριο».

Σχετικά με τις Αρμενικές σφαγές της εποχής μας ο Δρ .Johaness Lepsius, στο οποίου την αυθεντική «Μυστι­κή Έκθεση» (Secret report) έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενες σελίδες, κάμνει την έξης εξακρίβωση:

«Έχουμε μπροστά μας καταλόγους 550 χωριών, των οποίων οι κάτοικοι πού επέζησαν εξισλαμίσθηκαν «δια πυρός και σιδήρου», 568, εκκλησιών πού λεηλατήθηκαν εντελώς, καταστράφηκαν και ισοπεδώθηκαν, 282 Χρι­στιανικών Εκκλησιών πού μεταβλήθηκαν σε τζαμιά, 21 διαμαρτυρομένων παστόρων και 170 Γρηγοριανών Ιε­ρέων (Αρμενίων) οι όποιοι αφού υπέφεραν απερίγραπτους βασανισμούς, σκοτώθηκαν γιατί αρνήθηκαν να δε­χτούν τον Μωαμεθανισμό. Επαναλαμβάνουμε εν πάση περιπτώσει ότι οι παραπάνω αριθμοί προέρχονται μόνον από την έκταση των πληροφοριών μας και όχι από την πολύ μεγαλύτερη έκταση πού αντιπροσωπεύει η πραγματι­κότητα. Δεν αποτελούν αυτά έναν θρησκευτικό διωγμό;».

Ο Χριστιανισμός λοιπόν σαρώθηκε απ’ την Βόρεια Αφρική και απ’ την παλαιά Βυζαντινή Αυτοκρατορία, την πατρίδα των πρώτων Πατέρων της Εκκλησίας και των Επτά Εκκλησιών, κατά το πλείστον με τρομερές σφαγές· οι Τούρκοι όταν έκαψαν τη Σμύρνη και έκαναν τη Μικρά Ασία εξ ολοκλήρου Μωαμεθανική, ετελείωσαν ένα έργο πού είχε διαρ­κέσει επί αιώνες.

Αυτές οι μέθοδοι δεν εφαρμόσθηκαν μόνο για τη διάδοση του Μωαμεθανισμού, αλλά το «Δίκαιο σχετικά με τους αποστάτες» προβλέπει την ποινή του θανάτου, τον αναγκαστικό χωρισμό απ’ τη σύζυγο και την οικογένεια του αποστάτου και την απώλεια της περιουσίας και κάθε νομίμου δικαιώματος για κάθε Μουσουλμάνο πού εγκα­ταλείπει την πίστη του και προσχωρεί σε μιαν άλλη. Ο φόβος των τρομερών αυτών ποινών είναι ένας απ’ τους λόγους, εξ αιτίας των οποίων υπάρχουν τόσο λίγοι προσήλυτοι απ’ τον Μωαμεθανισμό στο Χριστιανισμό. Ο Δρ. Samuel M. Zwemmer, ο σοφός συγγραφεύς σχετικά με τα ζητήματα του Μωαμεθανισμού, παραθέτει πολλά παρα­δείγματα εφαρμογής του παραπάνω Δικαίου στο τελευταίο του έργο «Το δίκαιο της αποστασίας του Ισλάμ».

Έχω ήδη αναφέρει ένα παράδειγμα πού υπέπεσε στην προσωπική μου παρατήρηση, τη δολοφονία του προσηλύτου του Διεθνούς Κολλεγίου της Σμύρνης. Αυτή είναι ίσως η ίδια περίπτωση μ’ εκείνη πού αναφέρει ο Αιδέσιμος Ralph Harlow, πού ήταν άλλοτε πάστωρ του Διεθνούς Κολλεγίου Σμύρνης σε ένα φυλλάδιο: «Το πτώμα του βρέθηκε έξω απ’ τα τείχη της Σμύρνης, με πολλές μαχαιριές».

Το δίκαιο περί αποστασίας κατά τον Zwemmer έχει συνοψισθεί απ’ τους Μωαμεθανούς νομοθέτες με τις έξης λέξεις:

«Όσο για τους αποστάτες επιτρέπεται να τους σκοτώνει κανείς από μπροστά η και χτυπώντας τους από πίσω, όπως στην περίπτωση των Πολυθεϊστών. Δεύτερο, αν το αίμα τους χυθεί, δεν φέρνει εκδίκηση. Τρίτο, η περιουσία τους είναι λάφυρο των αληθινών πιστών. Τέταρτο, ο γάμος τους γίνεται άκυρος και ανύπαρκτος».

Ο μορφωμένος και εξευρωπαϊσμένος Τούρκος της Κων/πόλεως είναι ένας έξυπνος και ραφιναρισμένος κύ­ριος με ελκυστικούς τρόπους. Ένα πράγμα όμως δεν πρέπει να λησμονούν ποτέ εκείνοι πού ενδιαφέρονται από οι­κονομική η από άλλη άποψη για το μέλλον της Τουρκίας: ότι η χώρα αυτή έχει γίνει «ομοιογενής» με μια σειρά από θηριώδεις σφαγές πού σχεδιάσθηκαν με προσοχή και εκτελέστηκαν αμείλικτα από τέτοιους ακριβώς ραφινα­ρισμένους και ελκυστικούς κυρίους, πού εκμεταλλεύθηκαν τον Μουσουλμανικό φανατισμό για τους σκοπούς των και η δύναμη τους στηρίζεται στον ίδιο φανατισμό.

* Μωάμεθ» του Draycott’s σελ. 234 και fen 

** Στο ίδιο βιβλίο σελ. 253-254.

 

Συγγραφευς: GEORGE HORTON (ΒΙΒΛΙΟ: The blight of Asia) – ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΛΔ & ΛΕ

Μετάφραση: Γ.Λ Τσελίκας